- "Hai xa bastante tempo en Vilarmide, onde nacín, vivía unha familia formada polo pai, a nai, dous fillos pequenos e o pai dela. Tiñan pouca facenda e sobrevivían case a base de caridade, do que podían obter nunha terra pouco fértil e do pouquiño leite dunha triste vaca. A vida non era doada.

 Esperanza, a nai, maltrataba as súas costas a diario carrexando lotes de leña. Logo, dúas veces ao mes, quentaba o forno e cocía pan e roscas de centeo.

 Aquel día era especial porque había dúas semanas que a vaca parira o primeiro tenreiro, e a expectativa do pan recén enfornado con leite tiña os nenos máis alterados que de costume.

Ao caer a tarde, o avó Tomás entrou na corte disposto a muxir e encontrou o tenreiro recostado nun canto. Achegouse e viuno inmóbil, morto.

 A inquietude dos nenos volveuse choro e a tristura apoderouse por igual de avó, pais e veciños. Aquel infortunio foise repetindo ano tras ano e ningún tenreiro chegou a superar o mes de vida.

 Á idade de doce anos Antonio, o maior dos irmáns, decidiu investigar o misterio e noite tras noite velaba na corte sen notar nada anormal no tenreiro. Ata que unha noite, un tanto adormecido, creu oír un leve ruído... Algo arrastrábase entre as follas secas do chan. Lentamente foise incorporando e, á luz do pequeno candil de aceite, creu adiviñar como algo abrancazado, cilíndrico, do grosor dos fortes brazos do seu pai, se enroscaba nunha pata da vaca e trepaba ata alcanzar os ubres. Intentou berrar pero unha forte comechón na garganta impedíalle articular palabra. Presa do pánico iniciou unha carreira descontrolada cara á porta, levándose por diante parte das ferramentas arrimadas á parede. O estraño ser que mamaba da vaca viuse igualmente sorprendido e ante o asombro do neno, despregou unhas pequenas ás coas que iniciou un indeciso voo ata alcanzar a porta que Antonio conseguira abrir.

O silencio e a expectación cruzaron pola cociña. Algúns removéronse nos seus asentos buscando unha postura máis cómoda que lles permitise escoitar sen distracción. Os vasos enchéronse novamente e as nenas anicáronse preto da súa nai. A señora Carmen colleu un madeiro e removeu as brasas avivando o lume que, coma se tamén quixese escoitar, se endereitou e retorceu abrazando a leña da lareira. Unha pequena nube de faíscas escintilantes flotou no ambiente e a señora Carmen comezou a contar:

Día tras día e noite tras noite familia e veciños, armados de machados, fouces e paus, alternáronse en grupos á espera dunha nova visita. Pasou máis dunha semana e chegouse a pensar que todo fora produto dun pesadelo. Pero ante a insistencia do rapaz decidiron facer a garda escondidos, deixando libre o acceso á corte.

Dous días despois ao atardecer, Alexandre do Castelo e Pedro de Coteno viron como entre unhas matogueiras, ao pé da casa, asomaba unha enorme cabeza branca de serpe que precedía un longo e voluminoso corpo alado. Inmediatamente deron a voz de alarma pero só puideron ver como se afastaba nun torpe voo a rentes de chan. Seguiron o seu rastro ata ver como se introducía entre as gretas dunha pena próxima.

Tras moito debater e probar diferentes e falidos sistemas para cazar á estraña serpe alada, acertou a pasar por Vilarmide un mendigo que, decatado do suceso lles dixo:

 - Debedes facer entre todos unha gran bóla de miolo de pan, amasada coa vosa propia saliva e colocala á entrada da cova. A serpe comeraa e será o modo de facela desaparecer.

Non sen certa incredulidade, os veciños do pobo fixeron o que o mendigo lles dixera, e pasados tres días, encontraron as ás da branca serpe á entrada da cova.

 Nunca máis se volveron ver serpes aladas en Vilarmide. "

Para calquera consulta ou información acerca desta web dirixirse a: admin@vilarmide.net