A Queimada
O ritual da queimada ten un trasfondo de homenaxe a tres dos elementos máis celebrados da mitoloxía e a filosofía antiga: A Terra, A Auga e O Lume.
Ingredientes:
-
★Augardente
-
★Azucre
-
★Codias de limón
-
★Grans de café
A Terra está representada polo pote de barro. A nai terra é a orixe de todas as cousas e destino final do home. Toda-las culturas a elevan ao rango de deusa.
A Auga maniféstase na augardente coma bágoas da nai terra, xerminadas en forma de grans de uva. Ao tomar a beberaxe poñémonos en comuñón coa deusa nai.
O lume é o elemento purificador por excelencia e funxido en ritual coa terra e a auga completa o ciclo da homenaxe e o sortilexio de afastamento dos malos espíritos.
Receita
Contrario a algunha crenza popular que atribúe a orixe da queimada aos celtas, parece ser que non pode ser anterior ao século XII posto que ata ese momento non inventara o alambique, de orixe árabe. Do mismo xeito sucede co azucre de cana, elemento primordial, introducido tamén polos árabes na península, o que traslada a orixe da nosa queimada á época medieval.
O consumo de augardente asóciase tamén con certas calidades curativas do catarro principalmente. Sexa cal fora a escusa, o certo é que se foi popularizando e chegou a ser parte indispensable como final dunha cea en boa compañía.
Nun cuenco, xeralmente de barro cocido, vértese a augardente, azucre en proporción de 120 gramos por litro de augardente, as codias de limón e uns grans de café. Remóvese ben.
Noutro recipiente máis pequeno (pode ser o cullerón co que se revolve) engádese unha pequena cantidade de augardente sen azucre nin limón. Quéntase o cullerón cun chisqueiro, e préndese con coidado de non se queimar. A continuación métese o cullerón lentamente no recipiente grande, para que o lume se estenda por toda a superficie. Remóvese lentamente deixando que suban as chamas e facendo fervenzas con elas. Vaise repetindo o proceso para que vaia queimando o alcohol e suavizando a bebida a gusto de cada un.
Unha vez que está coa graduación axeitada, engádese no cullerón unha cullerada sopeira de azucre, colócase sobre as chamas ata que se derreta formando xarope e vértese sobre as chamas e revólvese, dándolle así unha cor tostada.
Neste momento apagamos as luces e facendo fervenzas coa bebida en chamas recítase o Conxuro.
Apagamos as chamas que queden e sérvese quente coas cascas de limón e os grans de café.
Preparación:
Conxuro
Mariano Marcos Abalo
Mouchos, coruxas, sapos e bruxas.
Demos, trasgos e diaños,
espritos das neboadas veigas.
Corvos, píntigas e meigas,
feitizos das manciñeiras.
Podres cañotas furadas,
fogar dos vermes e alimañas.
Lume das Santas Compañas,
mal de ollo, negros meigallos,
cheiro dos mortos, tronos e raios.
Oubeo do can, pregón da morte;
fuciño do sátiro e pe do coello.
Pecadora lingua da mala muller
casada cun home vello.
Averno de Satán e Belcebú,
lume dos cadáveres ardentes,
corpos mutilados dos indecentes,
peidos dos infernais cus,
muxido da mar embravescida.
Barriga inútil da muller solteira,
falar dos gatos que andan á xaneira,
guedella porca da cabra mal parida.
Con este fol levantarei as chamas
deste lume que asemella ao do Inferno,
e fuxirán as bruxas a cabalo das súas escobas,
índose bañar na praia das areas gordas.
¡Oíde, oíde! os ruxidos que dan
as que non poden deixar de queimarse
no augardente quedando así purificadas.
E cando este brebaxe baixe polas nosas gorxas,
quedaremos libres dos males da nosa ialma
e de todo embruxamento.
Forzas do ar, terra, mar e lume,
a vós fago esta chamada:
si é verdade que tendes
máis poder que a humana xente,
eiquí e agora,
facede cos espritos dos amigos que están fóra,
participen con nós desta queimada.
