José Ramón (O vello e o mar)
Por: “Pícaro”
Nunca vira o mar. Cando xa presentía que quedaba moito menos por andar do que camiñara, sementase e pastorease.... Cando as colleitas por recoller e a herba por segar se podían contar, os seus levárono a Vigo. Era de xustiza. Toda unha vida dedicada a unha terra que nin sequera era súa, unha vida entregada con xenerosidade foi recompensada con respecto, cariño e agora por fin cumpría un sono.
José Ramón contivo as bágoas porque era un home curtido e tiña o espírito domado. Sabía someter as emocións detrás do sorriso, pero o brillo dos seus ollos e o silencio afogado na garganta delataba, aínda ao seu pesar, a inmensa onda de sentimentos que lle inundaba.
Cando os seus ollos viron as ondas, a súa voz enmudeceu como cando se ve un deus. Enfrontábase cara a cara con aquela idea que se fora formando co paso do tempo na súa mente. A televisión non lle mentira. Debuxáralle perfectamente a imaxe pero era só iso, unha imaxe. A televisión non lle fixera chegar o olor a salitre, nin as diminutas gotas que o vento arrastraba cara á súa cara ao romper as ondas, nin o sabor lixeiramente salgado que notaba na punta da lingua.
E os barcos.... ¡ Era verdadeira maxia que aquelas enormes moles puidesen deslizarse sobre a superficie!! A José Ramón perdíaselle a vista percorrendo as cubertas, os cascos, as pontes de mando, as xigantescas cordas de amarre. Miraba todo moi devagar, en silencio, querendo reter na súa retina todos os detalles, ata que o estrondoso bramido dunha serea lle sacou bruscamente do seu embelesamento provocando o sobresalto e a consecuente gargallada....
José Ramón, que non posuía terra, agora tiña ante si toda a inmensidade do mar.
Viaxara, claro que si. Foi moitas veces a Pontenova, a Meira, a Vilaboa e á Hermida.... Talvez a Lugo? E como non... varias veces a Castela. A segar nunha terra impensable onde todo era inmensamente chairo, seco e dourado. Tan diferente...!
Nunca o abandonaría o recordo daquela maleta que "Ramón da Tía Manuela" de Folgueirúa lle regalara para a primeira viaxe. Maleta de madeira feita coas súas mans na que José Ramón metería pouca roupa, algo de comida e moitos desexos e esperanzas. Varios anos viaxaron xuntos á sega pero o último, coma se a sorte do un non puidese desligarse do infortunio do outro, volveron o xornaleiro e a súa equipaxe sen ánimo de repetir. O un enfermo e o outro deteriorado.
Envíanos os teus contos ou recordos a: documentacion@vilarmide.net
