O día que fun Bahamontes
Por: “Pícaro”
--Non se che ocorra marchar eh? - O meu pai coñecíame ben.
-Noooo. Estarei pola estrada, xunto á taberna.
Sería a primeira vez que me afastara en bicicleta máis do que fortaleza a vista dende a porta de casa. O meu pai e o meu avó preparaban as ferramentas, as cordas para atar a carga no carro e as vacas. O meu avó dispuxera que esta vez irían a Galana e a Pastora porque camiñaban máis a presa. Pola mañá o meu pai sentárase no chan, debaixo do horro, cos ferros de pica a gadaña entre as pernas e dedicara un bo anaco ao rozón: Clink, clink, clink, clak, clak, clink, clink.... Na zona de "Pena dá Lousa", a pouco máis de dous quilómetros de casa, tiñamos un terreo de monte baixo e decidírase ir ata alí en busca de broza, toxo e matogueira (na zona chamámolo "moído") para cubrir o chan das cortes. Acordárase a noite anterior que o meu pai se adiantaría coa bicicleta e para cando chegase o meu avó co carro, el xa tería boa parte do traballo feito. Rapidamente apunteime á excursión. Na casa había dúas bicicletas: a grande, do meu pai con barra horizontal entre a sela e o guiador e a outra, a de muller, a que tiña a barra curvada para facilitar o paso da perna feminina sen que se perdese o debido recato. Esa era a miña, e os meus seis anos de bonhomía nunca se sentiran menosprezados. Custoume unhas bágoas convencer o meu pai para que me levase con el. Xa había catro meses, polo menos, que me sostiña só e conseguía dar a pedalada completa!
-Pero se non chegas á sela!
-E quéeee? Pero non caio!
Cheguei pedaleando. Deixei a miña bicicleta tombada na cuneta ao lado da do meu pai e metín unha gran bafarada de aire no peito ao advertir os seus ollos desmesuradamente abertos mirándome. Cando chegou o meu avó, moito despois, gaboume dicíndome que estaba feito todo un ciclista. Si! Iso é! Sería ciclista!
O regreso prometía. O meu pai e o meu avó cargaban o carro, mentres eu daba voltas polo chairo intentando chegar ata a árbore e regresar cada vez máis rápido. Contaba en voz baixa e ás veces en voz alta. Tardaba corenta en ir e volver, e algunha vez, para animarme, contaba máis lento e tardaba só trinta.
Por fin chegou o meu pai pedaleando xunto á taberna e eu, co rostro acendido de emoción e esforzo, púxenme ao seu lado. Era costa abaixo ata chegar á curva do Porto. Uns trescentos metros de intensidade mantendo o ritmo sen esforzo. Eu era bo, que dúbida cabe. O meu pai non conseguía adiantarme. Xusto á saída da curva comeza a costa arriba que pasa por diante do Vilar e se prolonga uns centos de metros máis alá do Villarín. Aínda me pregunto que lle puido pasar á cadea da miña bicicleta porque, nada máis saír da curva, adquiriu unha tensión tal que me impediu seguir pedaleando. A do meu pai non. El continuaba, iso si a menor ritmo, sentado sobre a sela e volvendo a cabeza cara ao meu díxome sorrindo:
-Anda, volve para a casa.
-No!
O meu pai afastábase lento, balanceándose con cada pedalada e eu, parado a un lado coas mans no guiador, observaba a cadea no seu sitio sen comprender. Seguín, pero a pé, empurrando custa arriba aquel pesado dispositivo con rodas. Tomei o meu tempo e de cando en vez probaba a subirme de novo pero a tensión da cadea non afrouxaba. Nun dos intentos puxen o pé no pedal da dereita e ao levantar o outro pé funme ao chan pola esquerda e a bicicleta detrás. Ao meu pai xa non se lle vía. Eu, unha rabuñadura. A bicicleta ben. Seguimos, andando o un e rodando a outra e por fin o chairo. Milagrosamente a tensión da cadea afrouxou e puiden sentir de novo a sensación de desprazarme sen camiñar. Recordei daquela que na radio Telefunken que había na cociña, se falaba a miúdo dun home que conseguira premios correndo en bicicleta. Chamábase "Vaalmonte" creo. Quizais poderían falar tamén de min?
-Non se che ocorra marchar eh?!
-Nooo, só vou ata alí!
Máis alá da primeira árbore había un eucalipto. Talvez tardase só cincuenta en chegar ata el. Mmmm...! Sesenta e cinco! Despois de varios intentos cheguei a sesenta e fixei a próxima meta na curva seguinte. En setenta fágoo!
Despois da curva comezaba unha tentadora costa abaixo e, como a tensión da cadea desaparecera definitivamente, descubrín que podía tomar as curvas sen xirar o guiador, inclinándome lixeiramente. O equilibrio era total e a bicicleta e eu eramos un. Cada vez máis rápido. Seguro que agora no Telefunken estaban a falar de min. Curva á dereita. Rápido, rápido! O vento na cara. Custa abaixo, sen pedalear e máis rápido. Descubrira a velocidade! Estaría a escoitar a miña nai a radio? Miúda sorpresa cando volvese o meu pai á casa!
Máis rápido, máis rápido...! Curva á esquerda. Pero... que...! Perdín a concentración. Ao saír da curva do Villarín, cando case se chega ao Vilar, vin vir de fronte, camiñando costa arriba coa bolsa de bandoleira, a Adosindo, o carteiro, e a bicicleta púxose nerviosa. Creo que se espantou, como facía ás veces a nosa egua, e rematamos os dous rodando nos pés do bo home. Recórdome nos seus brazos. As areas de grava tinguidas de sangue no xeonllo, o enorme vulto na fronte, as palmas das mans como as dun crucificado e a comechón na garganta que afogaba un choro que delataban mocos e bágoas repartidos polas meixelas. A roda dianteira dislocada e a vara do freo rota completaban o parte de lesións. Rematei a costa abaixo como a fixera ao subir, a pé e coa bicicleta ao lado.
-Fai moito que cheguei! -Diríalle.
-Escoiteino pola radio -Comentaría orgullosa a miña nai.
Non me felicitaron na casa, pero mentres ceabamos, o Telefunken contaba as fazañas de "O Cordobés" Ah...! Iso si que o dominaría eu! As vacas de casa obedecíanme temerosas cada vez que me achegaba coa vara! ¡ Sería toureiro!!
Envíanos os teus contos ou recordos a: documentacion@vilarmide.net
