De milagre
Por: “Pícaro”
- Non o conseguirá -dixo o doutor baixando a voz- O seu primo encóntrase moi mal.
- Seino, seino, pero... empéñase en seguir.
- Mire, fáganme caso e queden uns días aquí. Catro ou cinco. Despois dean a volta para o seu pobo. Agora vaian á farmacia e que lles preparen este composto. Hospédense e mañá veña a dicirme como segue.
Tres días despois José recuperara algunha forza grazas ao descanso, ás medicinas e, segundo el, á vontade do Altísimo.
Durante o resto da viaxe case non comeu. A febre non baixaba e pasábase a maior parte do tempo adormecido, botado co tempo nos asentos de madeira cando non había pasaxeiros que os ocupasen, ou ben apoiando a cabeza sobre o ombro do seu acompañante. De cando en vez bebía un sorbo de auga con seis gotas que o seu primo diluía revolvendo co fío da navalla. Nunha das longas detencións nunha estación baixou para aliviar a súa vexiga e asearse minimamente. Pasaba o seu brazo dereito sobre os ombros do seu primo, e intentaba manter a vista fixa no horizonte para mitigar o mareo que lle provocaba estar de pé. Ao achegarse ao edificio da estación unha rapaza de ollos escuros con pano branco na cabeza, vestido da mesma cor e fita azul cinguida na cintura camiñaba do brazo dunha anciá. Ao cruzarse con eles esbozou un sorriso cunha lixeira inclinación. José detívose, xirouse e seguiu a súa imaxe que se esvaecía na distancia.
-Cánsasche José?
- Víchela verdade?
- A quen? -preguntou o primo xirándose na dirección que miraba o cura.
- Era ela.
- Ela? Que ela? Eu non vin a ninguén.
- A Señora. A nosa Señora.
- José, non hai ningunha señora.
- Si, a que ía coa anciá. Non a viste?
- Non hai ningunha anciá nin ningunha señora, José.
Así transcorreron os minutos ata que decidiron subir de novo ao tren. O esforzo de camiñar os poucos metros ata o vagón causou efecto no cura e, unha vez no interior, tirou da manga do seu primo e pasoulle un brazo sobre os ombros incapaz de camiñar por si mesmo. Chegaron ao compartimento e José deixouse caer apoiando a cabeza contra a xanela. De súpeto incorporouse no asento e cos ollos moi abertos dirixiuse ao seu primo:
- Mira!! Vela agora? Aí... aí... Non a ves?
- A quen? -Preguntaba o seu acompañante sen deixar de mirar na dirección que lle indicaban
- Aí, home...!! Camiñando do brazo da anciá. ¡ Mira..!! Agora está a mirarnos. Non a ves? É ela. É Nosa Señora de Lourdes.
O cura, esgotado, deixouse caer de novo nun estado de semiinconsciencia coa cabeza sobre o ombro do seu primo, mentres que este o miraba con preocupación.
Ao cabo de dous días, e tras agónicos ataques de tose, febre delirante e escasa comida, apeáronse na estación de Lourdes. José apenas sostíñase. Chovía e grupos de persoas dirixíanse ao santuario, a pouco máis dun quilómetro, entre nubes de paraugas e galletas de barro pegadas nas solas dos zapatos. Pasaba das cinco da tarde. O parente do cura non o consultou. Sentouno nun banco ao resgardo da chuvia, arroupouno cun abrigo e dirixiuse á xanela. Preguntou por un lugar próximo para hospedarse, e tras longos dez minutos conseguiu facerse entender con axuda dun mozo de estación que chapurreaba un pouco español.
- J’ai seulement une chambre Monsieur.
- Mire... non a entendo. O señor está moi enfermo. Necesita descansar.
- Le Monsieur… Est-il prêtre?
- Non, non a entendo. Unha cama... Descansar... Durmir. El.. -Dicía sinalando desesperadamente o cura e simulando tose e xuntando as mans contra a meixela en actitude de durmir.
Na sala contigua José permanecía tombado na padiola. Oía vagamente o que se comentaba nun estado de amodorramento. Na súa mente resoaba o continuo troupeleo do tren e os seus bruscos balanceos sacudindo o seu maltreito corpo contra a xanela e o ombro do seu primo. Vagóns estreitos nos que se mesturaban pasaxeiros, cestas con patacas, cebolas, unha fogaza de pan co miolo endurecido pola zona do corte, e máis escasamente un anaco de carne ou chourizo. Non faltaban galiñas e coellos con destino ao mercado, nin a inevitable canastra de ovos. José pasara gran parte do traxecto nun entresoños. Nese estado entre o recordo e o sono volvía aos tempos do seminario en Oviedo, ás longas xornadas a cabalo dende o Navallo, o seu pobo, dende o que tardaba dous días en chegar; aos seus pais e irmáns e o confortable ambiente na cociña arredor do lume. Regresaba ás noites de polavila e esfolla onde os veciños se xuntaban, compartían un vaso de viño, noticias, algún que outro chisme sobre os amoríos do momento, e a inevitable historia do home que escorrentou aos lobos que lle seguían de noite, tocando a gaita. Tería rematado todo iso? Tería chegado ao final do camiño? José sabía que non. Tiña fe.
- Bo señor cura, xa lle comentei o seu primo que debe descansar uns días. Hai unha pensión aquí preto que está bastante ben. Limpa e económica. Díganlle a Rosa que van da miña parte e mañá que vinga o seu primo a dicirme como segue. De acordo?
- Si. Grazas doutor. Sei que me recuperarei coa axuda de Deus.
- E co preparado que lle van facer na farmacia. "A Deus pregando e co mazo dando" non se esqueza.
- Xa, xa... -Dixo o cura esbozando un sorriso.
Rosa preparoulles un cuarto con dúas camas e José tombouse sobre as mantas mentres o seu primo acudía á botica. Cando regresou o cura durmía. Decidiu entón achegarse á estación e informarse de canto lles faltaba para chegar a Lourdes e se era posible, dadas as circunstancias, que lles reembolsaran o importe do traxecto non consumido. Imposible. O máis que conseguiu foi aprazar o resto da viaxe para outro día sen cargo adicional.
- Ves? Estamos en mans da Virxe. Todo isto ten un sentido -Comentou o cura ao recibir a noticia- Debemos continuar.
- Eu non teño esa confianza, José. O médico di que..
- Non te decatas? -interrompeu o cura- É un sinal para que continuemos.
- José, se che pasase algo... non mo perdoaría nunca.
- O que me poida acontecer non está na túa man. Só Deus e a santa Virxe son donos do noso destino e estannos a marcar o camiño. Non o ves?
O cura esforzábase por manter a mirada na dirección en que as mulleres se afastaran, pero as imaxes fundíanse unhas con outras. O seu primo miraba con preocupación o párroco e decidiu non facer máis comentarios. Empurraron unha porta sobre a que había un cartel esportelado de porcelana no que se adiviñaba en letras azuis "Cabaleiros"
- Bo -dixo o cura- agora déixame só.
- Estás seguro? -preguntou o primo despois de dubidar uns segundos.
- Si home, si. Queda tranquilo. Non ves que se non...? ¡ Anda, pecha dunha vez!!
Amenceu anubrado pero sen chuvia. José tusía dende facía un bo anaco aínda que a febre parecía terlle dado unha tregua. Ao pouco se abriu a porta e apareceu o seu primo cun envoltorio de xornal na man.
- Xa estás esperto?
- Non me decatei de cando te fuches.
- Anda, come algo. Chámase "cuasán" -dixo desenvolvendo o bolo que traía na man
- Deus páguecho! Encóntrome mellor. Durmir nunha cama reconfortoume. Ti estarás moído.
- Eu...? Eu estou ben.
Imaxe da Virxe de Lourdes doada polo párroco Don José María Gómez Acebedo á igrexa de San Salvador de Vilarmide
Pechou, pero permaneceu do outro lado atento a calquera indicio de anormalidade. Estivo así uns minutos ata que:
- Non estás pegado á porta ou?
Afastouse. Dirixiuse á xanela a interesarse sobre canto tempo estaría detido o tren e canto faltaba para chegar. Vinte minutos. Había tempo para achegarse á cantina. Do tempo para o destino non lle podían dicir. Dependía do resto do tráfico nas liñas. Había atrasos e debían esperar nas estacións o cruzamento con outros trens. Volveu sobre os seus pasos e encontrou o cura apoiado na parede baixo o reloxo da estación.
- Que? Como estás? Faltan vinte minutos aínda. Apetéceche un café?
- Algo teremos que facer.
José colleuse do brazo do seu primo e avanzaron con dificultade ata a cantina da estación.
- Para min unha macela. Ti toma o que queiras. E toma, paga que bastante fas. Nunca cho agradecerei o suficiente.
- Ah! Aínda che quedan cuartos -Chanceou o parente.
- Non sei o que queda, pero para isto dará. Canto cobrou o médico?
- Bo home... Eso é o de menos. Xa arranxaremos.
- Cando volvamos vouche facer un bo regalo.
- O regalo é que sandes.
- Se a Santa Virxe quere, non hai dúbida.
José permanecía calado coa mirada cara á plataforma mentres tomaba sorbos de macela entre soprido e soprido. O seu primo pasaba as follas dun exemplar sobado do ABC. Detíñase nas fotografías e lía con traballo algúns titulares.
- Este é o rei? -preguntou sinalando unha fotografía na que aparecía un militar de bigote rodeado de varias autoridades uniformadas
- Si. -Respondeu o cura despois de ler o pé de páxina- A sua maxestade Alfonso XIII xunto ao xeneral Primo de Rivera e outros xefes do exército.
- Que serios eh!! Deben gastar poucas bromas.
- Ah, oui… Il est malade. Reposer.
- Si, repousar, si.
- Venez avec moi.
A dona da pensión botou andar e fíxolles xesto para que a seguisen. Abriu unha porta tras a cal se adiviñaba un estreito cuarto cunha cama. Unha pequena ventá coas cortinas corridas apenas deixaba pasar un pouco de luz.
- Un lit seulement, Monsieur. Je n’ai plus qu’un lit.
O primo sinalou a cama e mostrou dous dedos.
- No, Monsieur. Un lit seulement, et je n’ia plus chambres.
- Non creo que teña máis camas -Dixo o cura.
- Pardon… êtes-vous prêtre?
- Non comprendo señora.
- Prêtre… -Dijo la posadera señalando el alzacuello y juntando las manos en señal de oración.
- Ah… Sí.
- Bon, que Dieu l’accompagne. Bon chance.
- Grazas. Igualmente.
- Il y a plus de couvertures dans l’armoire. –Dijo abriendo el armario y señalando varias mantas dobladas en un estante- La salle de bain est au fin du couloir. Venez avec moi, Monsieur. –Dijo dirigiéndose al primo- Venez!
- Arranxarémonos José. Non te preocupes.
A dona da pensión retirouse seguida do acompañante mentres o párroco se estiraba con dor sobre a cama. Unha porta ao final do corredor conducía a un pequeno aseo. Unha estreita ventá, case unha bufarda, iluminaba lateralmente un lavabo coas ancoraxes da parede oxidadas. Ao seu lado unha toalla colgaba dun cravo por un lazo cosido nun dos seus vértices. Un retrete co interior picado completaba, baixo unha cisterna que goteaba, o equipamento do cuarto.
- Voilà, Monsieur.
- Sí. Está ben.
Xa de volta no cuarto sacou as mantas do armario e estendeunas no chan; abriu a maleta, colleu unha botella e dirixiuse ao aseo; encheuna de auga e regresou. Contou seis gotas do frasco e achegou o vaso ao cura. Este bebeu facendo un aceno de desgusto fronte ao sabor. Pechou os ollos e durmiuse.
Tras o almorzo e pagar a pensión dirixíronse ao destino da súa viaxe. Tardaron case unha hora en percorrer o escaso quilómetro que os separaba do santuario. A medida que se achegaban os ollos de José ían recobrando brillo. A respiración facíase cada vez máis rápida e o pulso acelerábase coa visión da basílica. Había unha gran cola para achegarse ás balsas de auga que manaba da gruta. Anciáns con muletas, tollidos, cegos, mudos, nenos e adultos. Negros, chineses, hindús... Un morea de razas nunca vistas por aqueles dous homes mesturábanse entre monxas, curas e xendarmes.
Chegoulles a quenda. Dous homes e unha monxa axudaban os peregrinos a somerxerse nas balsas. José, auxiliado polo seu primo, despoxouse da sotana e os dous homes collérono polas axilas. O corazón a mil. Ao contacto coa auga un tremendo calafrío percorreu as pernas do cura. Logo, ao sentarse, un formigo subiu polo seu ventre e alcanzou o seu peito. Exhalou un xemido e permaneceu uns segundos cos ollos pechados. Pediu con xestos que o soltasen e ante a atenta mirada do seu primo somerxeu a cabeza. Uns instantes despois emerxeu dando un berro. O seu primo apresurouse a collelo pero os ollos de José non eran os mesmos. Nin o seu sorriso, agora risa, tanto tempo ausente. Rexeitou suavemente a man que se lle tendía, e ante a atónita mirada dos presentes, incorporouse el só.
- Díxencho!! Díxencho!! Grazas Deus meu!! Grazas Señora!! Grazas Señora!! ¡ Grazas Santa!! - E botouse a chorar.
Non era un domingo calquera. Vilarmide estaba cheo de xente. Dos pobos da parroquia acudiran todos os veciños e dos arredores había, polo menos, un de cada casa. A "cortiña do cura" o pequeno prado diante da casa reitoral, estaba repleta de xente e na igrexa faltaba aire para todos os congregados. A imaxe de La virxe de Lourdes estaba a ser colocada no altar. José Acebedo, párroco da igrexa San Salvador de Vilarmide, e o seu fiel primo sorrían mentres situaban a imaxe na peaña central. Cumpríase a promesa e en moitos corazóns os latexos golpeaban a ritmo de milagre.
Envíanos os teus contos ou recordos a: documentacion@vilarmide.net
