-Toma outro
vasín de augardante que fóra vai moito frío. Éste é moi bó.
Trouxéronmo alá de Ourense o ano pasado e aínda me queda outra
botella.
-¡¡Ahhh…!! –despois
de beber- ¡Sí señor… Ta bó!.
-¡¡Neno… bota
outro madeiro ao lume que non se apague oh!!
-Falta fará. Eu
non recordo outro inverno tan frío como este.
-¡¡Bota país no
vaso oh!!
-Xa… xa boto.
Non me cargues moito senón cando chegue á casa… ¡¡Vaya fociños!!
O vento estrelaba folerpas de auganeve nas contras mentres Lúa, a
cadela, enroscábase sobre si mesma no canto máis resgardado do
alpendre.
-Señora
Carmen… ¿Acórdase daquilo que contou o ano pasado dunha serpe que
mamaba das vacas?
Un calafrío percorreu algúns corpos e, mesmo preto do lume, púidose
ver algunha pel de galiña nos brazos arremangados
ata o cóbado.
- ¡¡Ay Dios…!!
Aquilo foi moi comentado. ¡Xa llo oíse eu contar a miña nai!
- Cónteo outra
vez señora Carmen, que eu non me acordo moito do conto.
- ¡Ay..! ¡Conto
non é!.
- Bo, pois…
conto ou verdade, cónteo si fai o favor.
O silencio e a expectación cruzaron
pola cociña. Algúns removéronse nos seus asentos buscando unha postura
máis cómoda que lles permitise escoitar sen distracción. Os vasos
enchéronse novamente e as nenas anicáronse preto da súa nai. A señora
Carmen
colleu un madeiro e removeu as brasas avivando o lume que, coma se
tamén quixese escoitar, se endereitou e retorceu abrazando a leña da
lareira.
Unha pequena nube de faíscas escintilantes flotou no ambiente e a
señora Carmen
comezou a narrar:
- "Hai xa bastante tempo en
Vilarmide,
onde nacín, vivía unha familia formada polo pai, a nai, dous fillos
pequenos e o pai dela. Tiñan pouca facenda e sobrevivían case a base
de caridade, do que podían obter nunha terra pouco fértil e do
pouquiño leite dunha triste vaca. A vida non era doada.
Esperanza, a nai, maltrataba as súas
costas a diario carrexando lotes de leña. Logo, dúas veces ao mes,
quentaba o forno e cocía pan e roscas de centeo.
Aquel día era especial porque había
dúas semanas que a vaca parira o primeiro tenreiro, e a expectativa do
pan recén enfornado con leite tiña os nenos máis alterados que de
costume.
Ao caer a tarde, o avó
Tomás entrou na corte
disposto a muxir e encontrou o tenreiro recostado nun canto. Achegouse
e viuno inmóbil, morto.
A inquietude dos nenos volveuse
choro e a tristura apoderouse por igual de avó, pais e veciños. Aquel
infortunio foise repetindo ano tras ano e ningún tenreiro chegou a
superar o mes de vida.
Á idade de doce anos
Antonio,
o maior dos irmáns, decidiu investigar o misterio e noite tras noite
velaba na corte sen notar nada anormal no tenreiro. Ata que unha noite,
un tanto adormecido, creu oír un leve ruído...
Algo arrastrábase entre
as follas secas do chan. Lentamente foise incorporando e, á luz do
pequeno candil de aceite, creu adiviñar como algo abrancazado,
cilíndrico, do grosor dos fortes brazos do seu pai, se enroscaba nunha
pata da vaca e trepaba ata alcanzar os ubres. Intentou berrar pero
unha forte comechón na garganta impedíalle articular palabra. Presa do
pánico iniciou unha carreira descontrolada cara á porta, levándose por
diante parte das ferramentas arrimadas á parede. O estraño ser que
mamaba da vaca viuse igualmente sorprendido e ante o asombro do neno,
despregou unhas pequenas ás coas que iniciou un indeciso voo ata
alcanzar a porta que
Antonio conseguira abrir.
