|
| |
|
Un pouco de todo. Un dedal, sete botons distintos, dúas agullas, dous carretes
de fio a medio usar e unha cremalleira..... Todas aquelas cousas que non posúen un
lugar propio dentro da web, pero que poden ser interesantes, entretidas ou
curiosiñas irémolas almacenando neste espazo.
| |
|
|
De polavila e outros contos
|
Receitas de cociña
|
Queimada
|
| |
|
|
Esperámoste na Asociación de veciños-as de Vilamirde onde debateremos
acerca do que máis nos interesa: os nosos pobos. Onde compartiremos
experiencias, ideas, proxectos e onde pasaremos un bo anaco. Apúntate connosco. "Entre todos podemos".
Todo o contido destas páxinas está á túa disposición. Colabora ti tamén
achegando as túas receitas, as túas experiencias e as túas ideas para hacer este lugar máis
completo. Máis de todos.
A polavila
|
|
|
Negra noite, sen lúa. Noite xeada de mediados de febreiro na que os
refachos de vento abríanse paso entre as árbores, sacudindo as ramas nuas.
Afastados ladridos contestábanse uns a outros atravesando a escuridade da
noite e algún que outro estraño estalo completaba o cadro
sonoro.
Enfundados en raídos chaquetóns, na cabeza a imprescindible "pucha",
pantalóns de pana, na súa maior parte, combinando remendos de
mahón e
calcetíns de la cheos de furados, que mal recubrían uns pés encerrados en
zocas,
dous personaxes batallan coa escuridade movendo tizóns a esquerda e dereita
tratando de adiviñar as zonas libres de auga e barro no camiño cara á casa
do veciño correspondente.
Atrás quedou a dura xornada no campo. Xa cearon e despacharon os
animais, prepararon as cortes, muxiron as vacas e planificouse o traballo
para o día seguinte. Na casa quedan as mulleres (sogra e nora) alimentando o
lume que caldea a cociña.
Olor a fume e o rumor dunha inintelixible conversación recíbeos ao
tempo que golpean a porta.
-¿Pódese…?
-¡¡Home.. Pasai oh!!
Non vos quedéis fora co frío que fai. ¡¡Pechai a porta!!
Unha roda de sombras e
indefinidos volumes debuxábase arredor das brasas da
lareira no centro da estanza.
-¿Qué tal logo…?
-Deixamos as mulleres
na casa e nos vimos un pouco a polavila.
|
|
A serpe alada |
|
|
|
| |
|
|
|
Volver
As nosas receitas
-Faragullos.
A rexión celtibérica nutríase dunha abundante
colleita de cereais que, evidentemente, tiña o seu reflexo na cociña. Os
faragullos formaban parte das sobremesas ao lado
das filloas e as chulas, cos que comparten
ingredientes. O seu consumo foi decaendo quedando hoxe en día testemuñado na
nosa bisbarra. O Concello de Pontenova vén
celebrando, dende algúns anos atrás, unhas xornadas gastronómicas para preservar
este rico tesouro culinario.
-Ingredientes para catro persoas:
- 200 Gramos de touciño entrefebrado de porco afumado.
- 5 Ovos.
- 150 Gramos de fariña de trigo.
- 2 Culleradas de manteiga de porco.
- Auga e leite en cantidade necesaria.
- Mel. |
 |
-Preparación:
Bátense os ovos e vaise engadindo fariña e auga ata formar unha pasta espesa.
A continuación engádense un vaso ou dous de leite para que a pasta adquira unha
consistencia algo cremosa.
Nunha tixola, preferentemente de ferro, derrétese a manteiga de porco e
dóurase o touciño entrefebrado cortado en anacos pequenos. Cando os
torrezos están fritos engádese a pasta e vaise
revolvendo a medida que se vai dourando, por espazo duns dez minutos, torándoa
co garfo ata que adquira aspecto de fragullas.
Sérvense quentes regándoos con mel ou con azucre, a gusto do comensal.
Tamén se poden servir nunha cunca de leite.
“E
o que máis sabe dos faragullos é encontrar no
bocado, escondido, un torrecín que pon na boca, ao
lado do mel, un punto de salgado”
(Álvaro Cunqueiro)
Volver
Coxuro Da Quimada
|
Mouchos, coruxas, sapos e bruxas.
Demos, trasgos e diaños,
espritos das neboadas veigas.
Corvos, píntigas e meigas,
feitizos das manciñeiras.
Podres cañotas furadas,
fogar dos vermes e alimañas.
Lume das Santas Compañas,
mal de ollo, negros meigallos,
cheiro dos mortos, tronos e raios.
Oubeo do can, pregón da morte;
fuciño do sátiro e pe do coello.
Pecadora lingua da mala muller
casada cun home vello.
Averno de Satán e Belcebú,
lume dos cadáveres ardentes,
corpos mutilados dos indecentes,
peidos dos infernais cus,
muxido da mar embravescida.
Barriga inútil da muller solteira, |
|
falar dos gatos que andan á xaneira,
guedella porca da cabra mal parida.
Con este fol levantarei as chamas
deste lume que asemella ao do Inferno,
e fuxirán as bruxas a cabalo das súas
escobas,
índose bañar na praia das areas gordas.
¡Oíde, oíde! os ruxidos que dan
as que non poden deixar de queimarse
no augardente quedando así purificadas.
E cando este brebaxe baixe polas nosas gorxas,
quedaremos libres dos males da nosa ialma
e de todo embruxamento.
Forzas do ar, terra, mar e lume,
a vós fago esta chamada:
si é verdade que tendes
máis poder que a humana xente,
eiquí e agora,
facede cos espritos dos amigos que están
fóra,
participen con nós desta queimada.
Mariano Marcos Abalo |
| |
|
|
|
|
| |
|
|
| |
Receita da queimada
| Ingredientes: - Auguardente
- Azucre
- Codias de limón
- Grans de café
|
 |
| |
|
- Preparación:
Nun cuenco, xeralmente de barro cocido, vértese a augardente, azucre en
proporción de 120 gramos por litro de augardente,
ralladuras de limón e uns grans de café. Remóvese ben.
Noutro recipiente máis pequeno (pode ser o cullerón co que se revolve)
engádese unha pequena cantidade de augardente sen azucre nin limón. Quéntase o
cullerón cun chisqueiro, e préndese con coidado de non se queimar. A
continuación métese o cullerón lentamente no recipiente grande, para que o lume
se estenda por toda a superficie. Remóvese lentamente deixando que suban as
chamas e facendo fervenzas con elas. Vaise repetindo o proceso para que vaia
queimando o alcohol e suavizando a bebida a gusto de cada un.
Unha vez que está coa graduación axeitada, engádese no cullerón unha
cullerada sopeira de azucre, colócase sobre as chamas ata que se derreta
formando xarope e vértese sobre as chamas e revólvese, dándolle así unha cor
tostada.
Neste momento apagamos as luces e facendo fervenzas coa bebida en chamas
recítase o Conxuro.
Apagamos as chamas que queden e sérvese quente coas cascas de limón e os
grans de café.
Volver
Curiosidades e historia
O ritual da queimada ten un trasfondo de homenaxe a tres dos elementos máis
celebrados da mitoloxía e a filosofía antiga: A Terra, A Auga e O Lume.
A Terra está representada polo pote de barro. A nai terra é a orixe de
todas as cousas e destino final do home. Toda-las culturas a elevan ao rango de
deusa.
A Auga maniféstase na augardente coma bágoas da nai terra, xerminadas
en forma de grans de uva. Ao tomar a beberaxe poñémonos en comuñón coa deusa nai.
O lume é o elemento purificador por excelencia e funxido en ritual coa
terra e a auga completa o ciclo da homenaxe e o sortilexio de afastamento dos
malos espíritos.
Contrario a algunha crenza popular que atribúe a orixe da queimada aos
celtas, parece ser que non pode ser anterior ao século XII posto que ata ese
momento non inventara o alambique, de orixe árabe. Do mismo xeito sucede co azucre
de cana, elemento primordial, introducido tamén polos árabes na península, o que
traslada a orixe da nosa queimada á época medieval.
O consumo de augardente asóciase tamén con certas calidades curativas do
catarro principalmente. Sexa cal fora a escusa, o certo é que se foi
popularizando e chegou a ser parte indispensable como final dunha cea en boa
compañía.
Volver
|
|
